«Αλλά αυτή η ημέρα, οπότε φανερώθηκε και θριάμβευσε το
Κακό, είναι επίσης και ημέρα Λύτρωσης. Ο Θάνατος του Χριστού αποκαλύπτεται
σωτήριος για μας, γίνεται πηγή Λύτρωσης. Και είναι αυτός ο Θάνατος σωτήριος
γιατί είναι η πλήρης, η τέλεια και υπέρτατη Θυσία. Ο Ιησούς Χριστός προσφέρει το
Θάνατό Του στον πατέρα Του· τον προσφέρει επίσης και σε μας. Στον πατέρα Του
γιατί, όπως θα δούμε παρακάτω, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να “πατήσει” (να
καταστρέψει) το θάνατο, να σώσει τους ανθρώπους από το θάνατο. Αυτό είναι και
το θέλημα του πατέρα: οι άνθρωποι να σωθούν από το θάνατο δια του θανάτου. Σας μας
προσφέρει ο Χριστός το Θάνατό Του γιατί στην πραγματικότητα ο Χριστός πεθαίνει
αντί για μας. Ο θάνατος είναι ο φυσικός καρπός της αμαρτίας· είναι τιμωρία σαν φυσική
συνέπεια της αποστασίας. Ο άνθρωπος διάλεξε να αποξενωθεί από το Θεό, αλλά μη
έχοντας ζωή αφ’ εαυτού του, πεθαίνει. Στον Χριστό δεν υπάρχει αμαρτία, επομένως
δεν υπάρχει θάνατος. Δέχεται όμως να πεθάνει για μας, μόνο και μόνο γιατί μας αγαπάει.
Προσλαμβάνει και μοιράζεται μαζί μας την ανθρώπινη φύση μέχρι τέλους. Παίρνει
επάνω Του την τιμωρία (θάνατο) που η ανθρώπινη φύση έχει να πληρώσει, γιατί ο
Χριστός προσλαμβάνει ολόκληρη τη φύση μας μαζί με το φορτίο τού ανθρώπινου
ξεπεσμού. Πεθαίνει ο Χριστός γιατί έχει ουσιαστικά ταυτίσει τον Εαυτό Του με μας,
έχει κυριολεκτικά επωμιστεί την τραγωδία της ανθρώπινης ζωής. Ο Θάνατός Του,
λοιπόν, είναι η μεγαλειώδης αποκάλυψη της φιλανθρωπίας και αγάπης Του. Και
επειδή ο Θάνατός Του είναι αγάπη, ευσπλαχνία, φιλανθρωπία, αλλάζει αυτόματα τη
φύση τού θανάτου. Από τιμωρία, γίνεται πράξη που αντανακλά αγάπη και συγχώρεση,
δηλαδή ο θάνατος γίνεται το τέλος της αποξένωσης από το Θεό και της μοναξιάς. Η
καταδίκη μετατρέπεται σε συγνώμη, σε ζωή…»
Πρωτοπρ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣMΕΜΑΝ. (1992). Μικρό Οδοιπορικό
της Μεγάλης Εβδομάδας, μτφρ. Ελένη Γκανούρη. Αθήνα: Ακρίτας, σσ. 36-37.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου