«Διαβάζοντας παλαιότερα περικοπή από το βιβλίο των Θρησκευτικών της Β΄ Λυκείου (Β. Μπιλάλη, Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία, ΟΕΔΒ, Αθήνα 1976, σ. 53) με τρόμο συναντούσα μια παγωνιά εκ μέρους των μαθητών που σε ξέσκιζε. Την παραθέτω: “… Η ίδια η ουσία του Θεού είναι υπερούσια και υπερώνυμη, ανώνυμη. Αλλ’ όμως η ουσία του Θεού, ως υπέρτατη ύπαρξη και άπειρη αρχή και πηγή κάθε υπάρξεως και ζωής, είναι ουσία ενεργής ή ουσιώδης ενέργεια. Είναι ουσία ουσιοποιός των όντων και ζωοποιός των ζώντων. Ουσία ανενέργητος ή ενέργεια ανούσια δεν υπάρχει…”. Ω! Άγιε Γρηγόριε Παλαμά, πως χρησιμοποιούν τα κείμενά σου για να μορφώσουν παιδιά 17 ετών! Προστάτεψέ τα, είναι αθώα! Και στα άλλα βιβλία των Θρησκευτικών συναντάς παρόμοια κείμενα».
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΔΕΛΛΗΣ. (1991). Σχολείο: Φως που τυφλώνει; Αθήνα, σ. 92.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου