Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Στη θεομηνία της Θεσσαλίας βλέπω ανθρώπους κάθε ηλίας (νέους, μεσήλικες, γέροντες) να λένε «δόξα τω Θεώ», παρότι έχουν χάσει τα πάντα για τη ζωή-τους. Αυτό το «δόξα τω Θεώ», το παραλληλίζω με το «Κύριε ελέησον» που αποκρίνεται ο λαός του Θεού σ' όλες τις εκφωνήσεις του ιερέα κατά τη Θεία Λειτουργία. Ετούτη η ταπεινοφροσύνη και η προσκόλλησή της στο θείο θέλημα, συνιστά το έλεος και τη σωτήρια που πλουσιοπάροχα δίνει ο Θεός στον κάθε άνθρωπο, κυρίως στον κατατρεγμένο με θλίψεις και παθήματα. Το παρακάτω απόσπασμα από τη Φιλοκαλία: αγώνας να προσεγγίσουμε το Θεό μέσω των θλίψεων και των παθημάτων.
«Πρέπει να γνωρίζεις ότι μέσα στις θλίψεις και στα παθήματα, στην υπομονή και στην πίστη, είναι κρυμμένες οι υποσχέσεις του Θεού, όπως επίσης και η δόξα και η απόκτηση των ουρανίων αγαθών. Γιατί και το σιτάρι που σπέρνεται στη γη ή και το δένδρο που μπολιάζεται, είναι ανάγκη να δοθεί πρώτα στη σήψη και στην ατιμία, φαινομενικά, και έτσι να απολαύσομε την ομορφιά και τον πολλαπλάσιο καρπό-τους. Αν όμως δεν περνούσαν από τη σήψη εκείνη και τη φαινομενική ατιμία, δεν θα είχαν ύστερα εκείνη την άκρα ωραιότητα και ομορφιά. Το ίδιο νόημα εκφράζει και ο Απόστολος: "πρέπει να περάσομε πολλές θλίψεις για να μπούμε στη βασιλεία του Θεού" (Πράξ. 14, 22). Και ο Κύριος λέει: "με την υπομονή σας θα σώσετε τις ψυχές-σας" (Λουκ. 21, 19), και: «στον κόσμο θα έχετε θλίψεις» (Ιω. 16, 33)».
Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, στο: Φιλοκαλία των ιερών Νηπτικών, μτφρ. Αντ. Γ. Γαλίτης, εισαγωγικά σχόλια +Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης, φιλολογική επιμέλεια Ιγνάτιος Σακαλής, τ. 3ος, Θεσσαλονίκη: Περιβόλι της Παναγίας, σ. 273.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου