«Η θεολογία πρέπει να είναι ένας τρόπος σκέψης που ασκεί κριτική στον εαυτό του, στα ίδια τα θεμέλιά του. Μόνο έτσι μπορεί να προκύψει ένας λόγος όχι αφελής, αλλά με συνείδηση του περιεχομένου του και πλήρη γνώση των εννοιολογικών εργαλείων του. Αλλά όταν κάνουμε λόγο για μια θεολογία που είναι κριτικός στοχασμός, δεν αναφερόμαστε μόνο σε αυτή την επιστημολογική θεώρηση. Αναφερόμαστε επίσης σε μια διαυγή και κριτική στάση απέναντι στους οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς παράγοντες της ζωής και της σκέψης της χριστιανικής κοινότητας. Αν δεν τους λάβει κανείς υπόψη του, είναι σαν να ξεγελά τον εαυτό του όσο και τους άλλους. Αλλά επιλέον, και κυρίως, θεωρούμε αυτή την έκφραση ως τη θεωρία πίσω από μια συγκεκριμένη πρακτική. Ο θεολογικός στοχασμός θα ήταν τότε, αναγκαστικά, μια κριτική της κοινωνίας και της Εκκλησίας, ως εννοιών δημιουργημένων και εκπορευόμενων από το Λόγο του Θεού· μια κριτική θεωρία, υπό το φως του Λόγου που γίνεται δεκτός μέσω της πίστης, η οποία εμπνέεται από μια πρακτική στόχευση και, ως και εκ τούτου, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορική πράξη».
GUSTAVO GUTIERREZ. (2012). Θεολογία της απελευθέρωσης. Προοπτικές, μτφρ. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, επιμ. Θοδωρής Δρίτσας. Αθήνα: Άρτος Ζωής, σσ. 111-112.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου