Μνήμη Αγίου Γρηγορίου Παλαμά (14 Νοεμβρίου)

«Έχοντας ο ίδιος [ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς] βαδίσει την οδός της ασκήσεως της αρετής και του πολέμου κατά των παθών μας διαβεβαιώνει ότι “μαρτυρίου στέφανον λήψεται ο τα πάθη δι’ αρετής τροπωσάμενεος”[1]. Όσα λοιπόν γράφει, δεν είναι προϊόντα απλών στοχασμών ή φανταστικών συλλήψεων, αλλά καρποί εμπειρίας που φωτίζεται και πλουτίζεται με τις άκτιστες ενέργειες του Αγίου Πνεύματος» 

[…] Αιτία λοιπόν που προκαλεί όλα τα πάθη είναι η απάτη του κόσμου. Αυτή προσκολλάει το νου του ανθρώπου στα κτίσματα, του επισωρεύει πάθη και, αφού τον κάνει μυριοπαθή, τον χωρίζει από τον απαθή Θεό[2]. Γιατί μόλις ο άνθρωπος ανοίξει τη θύρα του νου στα πάθη, ο νους σκορπίζεται και περιπλανάται όλη την ώρα σε σαρκικά και γήινα πράγματα, στις κάθε λογής ηδονές και στους εμπαθείς λογισμούς, οι οποίοι προκαλούνται από αυτές»[3]. 

ΑΝΕΣΤΗΣ ΚΕΣΕΛΟΠΟΥΛΟΣ. (1990). Πάθη και Αρετές στη διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά. Αθήνα: Δόμος, σσ. 16, 32. 

[1] Ομιλία 40, PG 151, 509A. 

[2] Ομιλία 33, PG 151, 421B. 

[3] «Ήνικα δ’ αν τοις πάθεσιν θύραν ανοίξωμεν, ευθύς σκορπίζεται (ο νους) πλανώμενος πάσαν ώραν περί τα σαρκικά τε γήινα περί τας πολυμόρφους ηδονάς, και τους επί ταύταις εμπαθείς λογισμούς», Ομιλία 3, PG 151, 40Β.