«Μέσα σε μια εποχή όπου η σωστότερη απάντησή μας σαν στελεχών της Εκκλησία θα επιβαλλόταν να είναι η δημιουργική σιωπή, καλούμαστε ως μέλη του έθνους των Ελλήνων να θυμηθούμε τις μέρες του ‘40 και να τιμήσουμε τα πρόσωπα των συντελεστών της νίκης του πόθου της ελευθερίας.
Οι γιορτές πραγματικά χάνουν τη σημασία τους, όταν οι άνθρωποι πασχίζουν να δώσουν στο νόημά τους νου και γνώση· γιατί μ’ αυτό τον τρόπο δεν αγγίζουν τις νεότερες γενιές, που δεν έτυχε να ζήσουν από κοντά τα ιστορικά γεγονότα που έχουν ως κέντρο τους τέτοιες γιορτές. Όμως, απ’ την άλλη μεριά είναι πάλι το ίδιο, όταν οι άνθρωποι πασχίζουν να φορτίσουν συναισθηματικά και μόνο τον εορτασμό μιας τέτοιας επετείου· γιατί ο τρόπος αυτός δεν αγγίζει τους παλαιότερους που έζησαν τα γεγονότα, κάθε άλλο παρά εξιδανικευμένα και εξωραϊσμένα.
Μια γιορτή είναι πανηγύρι, που πάει να πει ομαδικό ξεφάντωμα, κοινό γλέντι· έκφραση εσωτερική ελευθερίας και εξωτερικής υπερηφάνειας και χαράς. Μια εθνική γιορτή είναι το τραγούδι της αυτοκατάφασης του λαού. Σε τέτοιες ώρες ο λαός μας διονυσιάζει ψηλαφώντας τις ρίζες του και ζει στον παλμό της ρωμαίικης κοινότητας που μονάχα με “χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς” θυμάται (να ο νους και η γνώση) και εκκλησιάζεται (να και το συναίσθημα)».
ΑΓΓΕΛΙΚΗ και ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΡΙΩΤΟΓΛΟΥ. (1997). Ζωντανό Σχολείο. Μια άλλη πρόταση για τον εορταστικό λόγο και την οργάνωση των σχολικών εορτών. Αθήνα: Ακρίτας, σσ. 39-40.
Η συνέχεια εδώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου