«Μπορεί,
φυσικά, ο οποιοσδήποτε να καρτερά μιαν αιφνίδια και ενθουσιώδη μεταστροφή: οι
μαθητές να φωτιστούν, οι θεολόγοι να εμπνευστούν, τα όποια Υπουργεία Παιδείας
να εκκλησιοποιηθούν. Εγώ δεν την καρτερώ. Αν βλέπω κάτι τώρα ή και υστερώτερα,
είναι η προσωπική δουλειά του θεολόγου που πονά (όσο θα υπάρχει ως θεολόγος
καθηγητής). Και που θα τολμήσει “ώσπερ
πελεκάν τετρωμένος την πλευράν” του να ζωοποιήσει “τους θνητούς παίδας, επιστάζων” σ’ αυτούς τους ζωτικούς χυμούς της
ύπαρξής του.
Αν
μπορεί να κάνει κάτι ο καθηγητής στο μάθημα των θρησκευτικών
είναι να δώσει την Ελπίδα· κι αυτός, εξ άλλου, δεν κατέχει τίποτα παραπάνω. Να
δώσει στους νέους μιαν υποψία, να δημιουργήσει ένα ρήγμα στην τρέχουσα κάκιστη
γνώμη για την Εκκλησία. Να αμφισβητήσει την τετράγωνη δόμηση του κόσμου και να
δείξει ότι αυτή η ζωή, η στηριγμένη πάνω σε αναγκαιότητες, αυτή η μαθητική ζωή
που οδεύει μέσω των Πανελλαδικών στην κοινωνική ταξιθέτηση, αυτή η κοινωνία που
ζητά μια πολύ προσγειωμένη λογική καριέρας για να επιζήσεις, δεν μπορεί να
είναι κοινωνία αληθινή, και ότι η αληθινή ελευθερία, η αληθινή κοινωνία μπορεί
να υπάρξει. Τι άλλο μπορεί να προσφέρει, από το να ανάψει στα παιδιά ένα
ζοχάδιασμα ότι όλα, ακόμη και το σημερινό νοθευμένο ψωμί – αντικείμενο της προεκλογικής
εκστρατείας και αντικείμενο συντεχνιακών διεκδικήσεων – μ π ο ρ ε ί να γίνει το
υλικό της Βασιλείας, Σώμα Θεού;
Το μάθημα των θρησκευτικών μπορούσε να γίνει
πρωτοπορία, αποζήτηση των μαθητών, κι ωστόσο γίνεται ουραγός των ανθρωπιστικών
επιστημών και ετεροχρονισμένος νεροκουβαλητής, που μόλις τώρα διακρίνει την
αντιαυταρχική εκπαίδευση. Το πρόβλημα, η αντινομία θεσμού κι ελευθερίας δεν
μπορεί να αρθεί με νέα νομοθετήματα ή συμβόλαια. Ο θεολόγος καλείται, τέλος
πάντων, να βγει από τη σιγουριά του, να νιώσει το σταύρωμα του να προσφέρει το underground σκάνδαλο του
Σταυρού. Να μην ανοίγει τη μαθητική ψυχή για να τυμβωρυχήσει αφήνοντας μέσα σαν
κλεπταποδόχος τις ενοχές του. Σάμπως θα μας σώσει η νέα πρακτική των Τοπικών
κομματικών Οργανώσεων που τώρα ανακαλύπτουν τις ερωτήσεις προς τον κυρίαρχο
εισηγητή μετά την ομιλία. Να η οδύνη του τσουξίματος από αυτούς που θάπρεπε να
είναι το αλάτι της γης».
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ. (1985). «Μνήμη μαθήματος
Θρησκευτικών». Σύναξη. 14: 85-86.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου