Θ.Ε. 5. ΚΑΚΟ. 5.3. Αδικία. Υποστηρικτικό κείμενο

«[…] οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν αγνοούσαν την εκμετάλλευση της εργασίας των πτωχών από τους πλουσίους, όπως επίσης και το απάνθρωπο πνεύμα, που κατείχε συχνά τους ισχυρούς στις σχέσεις-τους με τους αδυνάτους. Η κοινωνική υπόληψη των πλουσίων και η επίπλαστη δικαιοσύνη των ισχυρών δεν εμπόδιζαν καθόλου την έντονη κριτική εναντίον-τους, η οποία έπαιρνε ακόμα και τη μορφή ριζοσπαστικού επαναστατικού κηρύγματος.

[…] Ο Χριστιανισμός καταδικάζει την κοινωνική αδικία. Ταυτόχρονα όμως ο Χριστιανισμός αρνείται τη χρήση βίας για την άρση της κοινωνικής αδικίας. Οι δυο αυτές θέσεις είναι εξίσου βασικές και εξίσου σημαντικές. Μόνη η καταδίκη της κοινωνικής αδικίας χωρίς ταυτόχρονη άρνηση της χρήσεως βίας οδηγεί εύκολα σε εγκλήματα και καταστροφές. Αλλά και μόνη η άρνηση της χρήσεως βίας χωρίς ταυτόχρονη καταδίκη της κοινωνικής αδικίας οδηγεί εύκολα στη διαιώνιση ή και την αύξηση της κοινωνικής αδικίας».

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ. (³1985). Κοινωνιολογία του Χριστιανισμού. Θεσσαλονίκη: Πουρναρά, σσ. 221, 230.