«Συχνά η Μεγάλη
Εβδομάδα χαρακτηρίζεται σαν περίοδος γεμάτη με “ωραιότατες παραδόσεις” και
“έθιμα”, σαν ξεχωριστό τμήμα τού εορτολογίου μας. Τα ζούμε όλα αυτά από την
παιδική μας ηλικία σαν ένα ελπιδοφόρο γεγονός που γιορτάζουμε κάθε χρόνο,
θαυμάζουμε την ομορφιά των ακολουθιών, τις επιβλητικές πομπές και προσβλέπουμε
με κάποια ανυπομονησία στο Πασχαλινό τραπέζι… Και ύστερα, όταν όλα αυτά
τελειώσουν, ξαναρχίζουμε την κανονική μας ζωή.
[…] Το Πάσχα
σημαίνει το τέλος “αυτού του κόσμου”. Με το Θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού
Χριστού συντελέστηκε αυτό το τέλος, που μπορεί να διαρκέσει εκατοντάδες αιώνες,
χωρίς να αλλοιώνει τη φύση τού χρόνου τον οποίο ζούμε σαν “έσχατο καιρό”. “Και
οι χρώμενοι τω κόσμω τούτω ως μη καταχρώμενοι· παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου
τούτου” (Α΄ Κορ. 7, 31).
Η λέξη Πάσχα
σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Η γιορτή τής Διάβασης (Πάσχα) ήταν για τους Εβραίους η ετήσια ανάμνηση όλης της ιστορίας τής σωτηρίας τους· ήταν
επίσης η προσδοκία τής τελικής διάβασης
στη Βασιλεία τού Θεού. Και ο Ιησούς Χριστός έγινε η εκπλήρωση αυτού του Πάσχα,
έγινε το Πέρασμα […] Για να γίνει αυτό θα πρέπει και εμείς επίσης να
πραγματοποιήσουμε τη δική μας, την προσωπική διάβαση· να καταδικάσουμε τον
παλαιό Αδάμ μέσα μας, να “ενδυθούμε” τον Χριστό – αυτό δηλαδή που γίνεται στο
βάπτισμα με την τριπλή κατάδυση και που είναι το σύμβολο θανάτου – και να
ζήσουμε την αληθινή ζωή εν Θεώ…
[…] Μόνο έτσι
το Πάσχα δεν γίνεται μια ετήσια ανάμνηση – ιεροπρεπής και ωραία – γεγονότων του
παρελθόντος. Αλλά είναι το Γεγονός που μας προσφέρθηκε και αποτελεσματικά μας
αποκαλύπτει ότι ο παρών κόσμος μας, ο χρόνος μας, η ζωής μας έφτασαν στο Τέλος τους
και ταυτόχρονα μας αναγγέλλει την Αρχή της νέας ζωής…».
Πρωτοπρ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣMΕΜΑΝ. (1992). Μικρό Οδοιπορικό της
Μεγάλης Εβδομάδας, μτφρ. Ελένη Γκανούρη. Αθήνα: Ακρίτας, σσ. 14, 15, 16.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου